sekcja-judo
Wyniki
1.1 ju-jutsu – okoliczności powstania
Ju-jutsu – sztuka ta wywodzi się z Japonii i liczy nie więcej niż 350-380 lat. Najstarszy tekst, gdzie słowo yawara określa technikę zbliżoną do ju-jutsu, to Konjaku Monogatari (księga spraw dawnych) napisana w końcu 1000 roku. Początek prawdziwego ju-jutsu datuje się jednak dopiero na lata 1600-1650.
Przez wieki japońscy wojownicy używali zawsze dwóch szabel, jednej długiej i jednej krótkiej. Noszenie i używanie tej broni zostało ostatecznie zakazane w 1887 roku. Jak wiadomo był to dla Japonii rok przełomowy, rok kończący epokę średniowiecza, rozpoczynający etap głębokich przemian społeczno-gospodarczych i dynamicznego rozwoju.
Noszenie szabli było również zabronione 200 lat wcześniej specjalnymi dekretami. Tyko straże miały prawo do noszenia krótkiej szabli. Tak więc dla obrony, dla zwiększenia swoich szans w walce, zaczęto rozwijać techniki walki wręcz. Doskonalono sposoby powalania przeciwnika, wykręcania stawów oraz uderzeń (w tych specjalizowano się szczególnie na Okinawie), pozwalających pokonać nawet uzbrojonego przeciwnika.
Wszystkie wyżej wymienione okoliczności miały wpływ na rozwój ju-jutsu. Istnieje wiele legend, które starają się wyjaśnić powstanie ju-jutsu. Niestety nie ma autentycznych dowodów na powstanie ju-jutsu ale wszyscy badający historię ju-jutsu są jednak zgodni, że „sztuka uderzeń (kempo, tode, karate) ma swoje źródło w chińskim boksie, który w znacznym stopniu wpłynął na kształt ju-jutsu, chociaż samo ju-jutsu powstało w Japonii.”
Jak było wyżej wspomniane istniało wiele legend i opowieści na temat powstania ju-jutsu. Jedna z nich mówi, że ju-jutsu przywędrowało do Japonii dzięki Chińczykowi o nazwisku Chi Gen In, który zbiegł z Chin przed terrorem dynastii Ming. Dokładna data tego przybycia nie jest znana. Wiadomo tylko, że naturalizował się w 1656 r., a zmarł 14 lat później. Przez pewien czas przebywał w świątyni o nazwie Kokuseiji w Azabu, Edo (Stare Tokio). Razem z nim żyli tam trzej wojownicy: Fukano Shichiro, Yuyeimon, Miura Yoji Kimon i Isogai Jiro Uermon. Nauczyli się oni od Chińczyka metod walki wręcz, zwanej kempo, która polegała na atakowaniu wrażliwych miejsc na ciele człowieka. Opierając się na tym sposobie walki wypracowali system walki wręcz, zwany ju-jutsu. Ponieważ każdy z nich opracował własny system, narodziły się trzy szkoły: szkoła Fukano, szkoła Miura i szkoła Isogai.
Z różnych materiałów, różnych szkół ju-jutsu wynika, że ju-jutsu uzyskało swój kształt w drugiej połowie XVI w. i że różne szkoły tej sztuki walki powstawały od początku XVII do początku XIX wieku. Za panowania Tokugawy (1615-1687) ju-jutsu rozwinęło się już jako usystematyzowana sztuka nauczana przez licznych nauczycieli reprezentujących różne szkoły.
Doktrynalne zasady ju-jutsu opierają się w większości na ideowych zasadach strategii walki spisanych w książce pt. „W zręczności siła” przez chińskiego stratega Hwang-Shih-kona.
W książce tej znajduje się takie zdanie: „Dąb może upaść, gdy trzcina stawia czoło burzy”. Idea ta stała się zasadą taktyki samurajów, stąd przeniknęły do ju-jutsu i wreszcie do judo kodokan
1.2 Powstanie judo
Dzisiejsze judo Kodokanu, które jest znane na całym świecie, powstało w drugiej połowie ubiegłego stulecia ze starego ju-jutsu – bojowej sztuki japońskich wojowników – samurajów. Twórcą judo był profesor Jigoro Kano, który wybrał i poprawił chwyty z systemów wielu starych szkół, dostosowując je do nowego systemu.
Ta nowa metoda walki w zakresie techniki preferowała rzuty, szczególnie rzuty wykonywane za pomocą nóg – zagarnięcia i podcięcia. Ponadto Kano zwracał uwagę na cel kształcący judo co najmniej w równej mierze, jak na skuteczność. Nie zapominajmy jednak, że nie chodziło już teraz o walkę rzeczywistą (jak w przypadku ju-jutsu), ale o spotkania umowne, prawie sportowe, pomimo że kończyły się one wówczas jeszcze dość często poważnymi kontuzjami.
Po pewnym czasie wiele szkół przyłączyło się do Kodokanu. Szereg innych pozostało niezależnych, albo ze względu na odrębne techniki, albo odrębne cel, jak chociażby szkoła Aiki.
Ju oznacza zwinność, jutsu – technikę, sztukę, a do to „droga” (osobistego doskonalenia się). Wybierając nazwę judo zamiast ju-jutsu, mistrz Kano chciał wskazać, że w kodokanie uprawia się sport dla jego ducha, a nie dla umiejętności walki na ulicy; uczniowie innych szkół atakowali przechodniów dla wprawy. Jigoro Kano podkreślał zawsze, że nie chodzi o judo, a o judo kodokanu. Było to istotne, dużo wcześniej jedna ze szkół ju-jutsu – Jikshin-ryu – przyjęła również nazwę judo na oznaczenie swej techniki.
Technika judo Kodokan została ostatecznie ustalona w 1887 roku, w czasie obrad kongresu, na który zostały zaproszone wszystkie szkoły ju-jutsu, które podporządkowały się w ten sposób Kodokanowi. Podstawy teoretyczne były rozwijane aż do 1922 roku, kiedy to utworzono Stowarzyszenie Kulturalne Kodokan, które ogłosiło zasady judo: Seiroy’ku zen’yo (maksimum skuteczności) i Jita kyoei (powodzenie i wzajemne dobro).
Kiedy w 1882 został utworzony kodokan, jego dojo czyli sala ćwiczeń w świątyni buddyjskiej Eisoji – miało wymiary 6x4 m. 12 tatami (typowych mat ryżowych), na zajęcia w pierwszym roku nauczania przychodziło 9 uczniów. Obecnie Kodokan ma dojo o powierzchni 2000 m2 tatami, a każdego dnia ćwiczy tam ponad tysiąc judoków, w tym kilkudziesięciu cudzoziemców. Cudzoziemców rejestrze kodokanu znajduje się ponad 250 000 nadanych czarnych pasów, oznaczających stopień mistrzowski dan.
1.3 Rozwój judo Kodokan
Pierwsze dojo Kodokanu mistrz Kano otworzył w świątyni Eishioji w maju 1882 roku. Było to małe dojo o powierzchni 12 tatami.
W lutym 1883 roku dojo Kodokanu zostało na krótki czas (6 miesięcy) przeniesione do Kanda Minami-Jinbocho. Było to małe dojo z 10 tatami. Treningi prowadził tam Shiro-Saigo.
We wrześniu 1883 roku Kano przeniósł dojo do swego prywatnego domu, gdzie urządził dojo na 20 tatami. Tutaj sam Kano doskonalił się w sztuce judo przez całe dnie, a często również w nocy. Często zrywał on swoich uczniów, którzy spali w jego domu, w pełni nocy i prowadził z nimi ćwiczenia nowych elementów.
W 1884 roku rozpoczęło się kilka, później tradycyjnych, ceremonii Kodokanu, które przetrwały do naszych czasów: ceremonia noworoczna, zawody czerwonych i białych oraz egzaminy na stopnie dan.
W 1886 roku Kano przeniósł dojo do domu swego przyjaciela Yajiro Shingawy, ambasadora Japonii w Niemczech. Dojo to nazywało się Fujimicho i miało powierzchnię 40-tu tatami. Dwa razy większe niż poprzednie. Tego roku przybyło 98 nowy uczniów.
Okres Fujimicho był bardzo ważny dla judo Kodokanu. Wiele innych szkół ju-jutsu, które zniknęły w czasie rewolucji Meiji odżyło na nowo, a ich mistrzowie zaczęli zajmować ważne pozycje, np. nauczycieli w szkołach policyjnych itp.
Szkoły te zazdrościły Kodokanowi, który zyskiwał coraz większe znaczenie i popularność, a którego większość uczniów była studentami uniwersytetów. Przedstawiciele starych szkół mówili o Kodokanie, że uczą tam teorii, ale nie umieją walczyć. Niezbędna więc stała się rywalizacja. Jednym ze spotkań, najostrzejszym z pewnością, było spotkanie pomiędzy jujutsuką Hanzo Nakamurą (bardzo znanym na południu Japonii) a judoką Sakujiro Yokoyamą (wówczas posiadającym 2 dan). Tego też roku szef japońskiej policji zorganizował zawody wszystkich rodzajów walk japońskich. Kodokan walczył w finale ze szkołą ju-jutsu Tozuki. Z każdej strony wystąpiło po 9 zawodników. Dwie walki zakończyły się remisem. Wszystkie pozostałe wygrali zawodnicy Kodokanu. Zespół ten tworzyli: Saigo, Yamashita, Yokoyama, Honda, Iwanami, Sozo, Tobari, Tomita i Sato. Wszyscy byli bardzo młodzi a mimo to jeden po drugim zwyciężali zawodników ju-jutsu, uznawanych za najsilniejszych. W walkach stosowane były rzuty, duszenia i dźwignie. Zabronione były uderzenia.
Po tych zawodach wszyscy uznali realną wartość judo Kodokan. Liczba uczniów Kodokan powiększyła się do 284.
Misamachi-dojo. Był to budynek zarezerwowany dla wojska, gdzie w 1889 roku Kodokan uzyskał miejsce na swe dojo.
Cztery lata 1886-1889 można nazwać najaktywniejszymi latami Kodokanu. W 1889 roku przybywa ponad 400 nowych uczniów.
W grudniu 1893 otwarto budynek w Shimotomizaka, zbudowany specjalnie dla judo Kodokan ze 107 tatami. Mistrz Kano, który powrócił do Japonii w styczniu 1891 roku został dyrektorem Liceum Kumamoto na południu, gdzie także otworzył dojo. W tym roku zasadniczy Kodokan miał 207 uczniów. W 1892 roku liczba członków Kodokanu wzrosła do 386. W styczniu Nowy Rok świętowano w nowym budynku Kodokanu. W 1895 opracowane zostaje gokyo no waza, tj. 40 rzutów uznanych za podstawowe, usystematyzowanych w 5 grupach. Opracowanie to zostało zrealizowane przez Yokoyamę, Yamashitę, Nagankę oraz Lizukę. Dwadzieścia pięć lat później nastąpiła weryfikacja tej bazy szkoleniowej judo po analizach Shinanyaku, Yamashity, Isogai, Nagaoki, Lizuki, Samury, Mifune i Tabaty.
Ponieważ po zwycięskiej wojnie Japonii z Chinami w 1896 roku do Kodokanu zaczęła uczęszczać znacznie większa niż zwykle liczba uczestników i Kano shihan (wielki mistrz) nie mógł zajmować się już wszystkim toteż został utworzony system shihanyaku, aby szerzej oddziaływać na techniczne umiejętności uczniów. „Shihan” oznacza „nauczać”, lecz w chińskim słowo to odpowiada bardziej sformułowaniu „prowadzić kogoś po dobrej drodze”.
Nowe dojo w Shimotomizaka ukończone 11 listopada 1906 roku miało już 207 tatami. Zasadniczym powodem powstania, który doprowadził do budowy tak dużego dojo były przygotowania do wojny z Chinami i potrzeby militarne. Począwszy od 1907 roku liczba uczniów corocznie przekraczała 800. istotną zmianę w sytuacji Kodokanu przyniósł rok 1909. Z prywatnej szkoły mistrza Kano, Kodokan przekształca się w stowarzyszenie.
Shidobashi-dojo. 31 grudnia 1933 ukończono budowę nowego dojo, które oprócz sal ćwiczeń o powierzchni 500 tatami miało liczne pomieszczenia pomocnicze i biura. Każdego roku przyjmowano teraz do Kodokanu ponad 1000 nowych uczniów.
Kasugacho-dojo. 1000 tatami, tj. około 2000 m2 powierzchni ćwiczebnej. Inauguracja tego nowego dojo odbyła się 25 marca 1958 roku. Sale treningowe usytuowane są na trzech poziomach. Na parterze – biura i nowoczesne dojo zbudowane w stylu japońskim z ryżowymi tatami, z tym że są one położone na elastycznej podłodze. Miejsca dla 2000 widzów usytuowane są na poziomie drugiego piętra. W suterenach jest kilka mniejszych pomieszczeń – sale rozgrzewki, szatnie, prysznice, toalety itp. Na drugim piętrze znajduje się „małe” dojo a na trzecim jeszcze jedno większe. Duże okna, dużo powietrza i światła. Na szóstym piętrze są pokoje gościnne dla cudzoziemców i osób przyjeżdżających na zaproszenie Kodokanu.
Kodokan ma sprecyzowany system nauczania oraz określony tradycyjny ceremoniał. Oto kilka najważniejszych reguł:
1. Treningi odbywają się codziennie od 15 do 19, a w dni świąteczne od 9 do12.
2. Corocznie, 2 stycznia organizowana jest uroczystość noworoczna, której jednym z elementów są pokazy kata.
3. W maju i październiku wszyscy członkowie Kodokanu podzieleni na dwa zespoły – białych i czerwonych – rozgrywają tradycyjne (od 1883 roku) zawody.
4. Każdego miesiąca organizowane są zawody dla zdobywania stopni.
5. Od 1896 roku organizowane są tzw. „letnie ćwiczenia” (soczku-geiko) zaczynające się 15 lipca a kończące 14 sierpnia, prowadzone we wczesnych rannych godzinach.
6. Od 1894 roku w dniach 6 stycznia – 5 lutego prowadzone są tzw. „zimowe ćwiczenia” (kan-geiko) w godzinach 13.00-15.00.
1.4 Współczesny Kodokan
Współczesny Kodokan mało przypomina pierwszą salę szkoły Jigoro Kano.
Jest to duży siedmiopiętrowy budynek, usytuowany w jednej z piękniejszych dzielnic Tokio – w parku Korakuen.
Prawie 20 instruktorów wysokich stopni naucza judo ponad półtora tysiąca osób. W samej tylko głównej sali ćwiczy jednocześnie 450 judoków.
Kodokan to nie tylko wielka szkoła judo i zakład komercyjny, to cała organizacja upowszechniająca judo w świecie. Ma ona specjalny wydział zagraniczny, którego podstawowym zadaniem jest popularyzacja judo, przyciąganie aktywnych cudzoziemców oraz wysyłanie japońskich trenerów za granicę.
1.5 Jigoro Kano – twórca judo
Jigoro Kano urodził się w 1860 roku w Mikage, w prowincji Settsu, ukończył kolegium literatury na Uniwersytecie Cesarskim w 1881. Był to człowiek typowy dla swej epoki. Rozkochany w tradycji, a zarazem zajadły modernista, zawsze starał się połączyć wymagania nowych czasów z umiłowaniem historycznej przeszłości.
Stąd był zarówno założycielem pierwszego klubu siatkówki w Japonii (w 1878 roku), jak i najwytrwalszym badaczem systemów walki wręcz. Kariera Kano rozpoczęła się od nauki pod kierunkiem Hachinosuke Fukuda, ucznia Matayemona Iso. Po tajemniczej śmierci mistrza w 1879 roku (prawdopodobnie został zamordowany) szkołę przejął Masatomo Iso, następca Fukudy, trzeci z „kolei szef-instruktor” Tenjin-shinyo-ryu.
Na fali gwałtownie rozwijającego się modernizmu sztuki walki bazujące na tradycjach z wolna dogorywały. Na lekcje do Iso uczęszczały nieliczne osoby, przez wiele miesięcy Kano bywał jedynym uczniem. Kiedy Iso Masatomo zmarł, Kano trafił na treningi do Tsunetoshi Jikubo, który instruował w zakresie kito-ryu. Technika rzutów tej szkoły wywarła na Kano wielkie wrażenie. Jednocześnie z treningami i zajęciami na studiach zaczął szperać w bibliotekach i antykwariatach, skupować, niekiedy za bezcen, rozmaite stare szpargały i intensywnie poszukiwać śladów dawnych szkół. Okazało się, że w antykwariatach można było nabyć istne bogactwo zapisków i instrukcji – Kano wyrobił sobie pogląd o tradycjach różnych szkół i ich specyficznych technikach.
Najpierw usystematyzował swoje zbiory, później zaś zbadał możliwość stworzenia wielkiego, elektycznego systemu ju-jitsu. Myślą przewodnią było opracowanie systemu skutecznego a zarazem na tyle pozbawionego starych brutalnych technik, aby mógł on odpowiadać kryterium nowoczesności. Zabicie czy ciężkie okaleczenie przeciwnika nie było już przecież potrzebne, gdyż i pojedynki na śmierć i życie stały się archaizmem. Marzeniem Kano stało się takie oczyszczenie swego systemu, aby można go określić zarówno jako metodę wychowania, technikę samoobrony i nowoczesny sport.
Jigoro Kano po latach gruntownych studiów w 1882 r. założył dwie szkoły – słynny Kodokan (szkołę życia) w Tokio i drugą w Kioto. Miał wówczas tylko dziewięciu uczniów.
Praca nad systemem trwała do 1922 roku. Przez cały ten czas Kano weryfikował różne techniki i dążył do tego, aby system był jak najprostszy w konstrukcji i jak najskuteczniejszy w działaniu. Niedługo przed wybuchem II Wojny Światowej Kano próbował zainteresować Międzynarodowy Komitet Olimpijski nową dyscypliną sportową zwaną wówczas w angielskiej terminologii „japanese wrestling”, tj. „zapasy japońskie”. Jigoro Kano zmarł na statku w 1938 roku wracając z posiedzenia MKOL w Kairze .
Kierownictwo Kodokanu objął Risei Kano – syn mistrza – później również pierwszy prezydent Światowej Federacji Judo (1953 r.). Do programu Igrzysk judo weszło podczas Olimpiady Tokajskiej jako narodowa dyscyplina gospodarzy – marzenie Jigoro Kano zostało zrealizowane.
1.6 Pojawienie się judo na Świecie
Pierwszymi uczniami Kodokanu byli: Tomito, Higashi i Saigo Nakajima. W latach 1889-1892 zaczęto rozgrywać walki między szkołami w Tokio i w Kioto. Uczniami, którzy pierwsi wsławili Kodokan, byli Saigo, Yamashita i Yokoyama. W tym okresie judo przez emigrantów przeniknęło do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a stamtąd do Europy. W latach 1893-1900 nastąpił żywiołowy rozwój judo w Japonii. Wprowadzono je do programów wychowania fizycznego szkół wszystkich typów i na nim zbudowano system narodowego wychowania fizycznego. Naukę judo rozpoczynano od ósmego roku życia.
Ożywiony rozwój judo poza Japonią przypadł na lata 1900-1932. W Stanach Zjednoczonych Higashi spopularyzował judo dzięki wydanej przez siebie w języku angielskim książce pt. Judo Kano (1902). W 1905 r. przetłumaczyli ją Niemcy, a później Francuzi. We Francji pierwszy klub judo powstał w Paryżu w 1905 r. Do Anglii judo przeniknęło już w 1895 r., a w 1918 powstał w Londynie Budokai – pierwszy amatorski klub judo w Europie założony przez G. Koizumi (siódmy dan). W 1936 r. Mikonosuke Kawaishi (siódmy dan) stworzył we Francji własny system judo przystosowany dla Europejczyków. Profesor Jigoro Kano w podeszłym już wieku wizytował osobiście kluby w Stanach Zjednoczonych i Europie.
W czasie II wojny światowej rozwój judo uległ zahamowaniu, choć w niektórych armiach alianckich wprowadzono je nawet jako element wyszkolenia bojowego. W 1948 r. powstała Europejska Federacja Judo, do której przystąpiło początkowo 14, a później (1958 r.) już 18 państw. W 1951 roku zorganizowano pierwsze mistrzostwa Europy. W 1956 r. odbyły się pierwsze mistrzostwa świata (Tokio). Pierwszym mistrzem świata został Matsui (szósty dan) przed Yoshimatsu (siódmy dan), obaj z Japonii, Geesinkiem (trzeci dan) z Holandii i Courtine (trzeci dan) z Francji. Drugie mistrzostwa świata odbyły się 30 listopada 1958 r. (w Tokio). Tytuł mistrza świata zdobył Sone (piąty dan) przed Kaminage (czwarty dan) i Yamashiki (szósty dan), wszyscy z Japonii, oraz Parisetem (czwarty dan) z Francji.
Trzecie mistrzostwa świata odbyły się w Paryżu. Czwarte – to jednocześnie turniej olimpijski na Igrzyskach w Tokio w 1964 roku. Paryskie mistrzostwa upamiętniły się pierwszym zwycięstwem zawodnika spoza „japońskiego kręgu”. Była to wówczas ogromna sensacja. Mistrzem świata został 27-letni Holender z Utrechtu Anton Geesink. Warunki fizyczne mistrza były imponujące: 198 cm wzrostu, 118 kg wagi, obwód szyi 56 cm, piersi 130 cm, bicepsu 49 cm.
Wcześniej teoretycy judo zawsze obstawali przy tym, że w judo ciężar ciała i siła nie odgrywają decydującej roli, a zasadniczą jest technika, która pozwala zwyciężyć cięższych i silniejszych.
Geesink powoli, lecz konsekwentnie zbliżał się do celu. Starty na arenie międzynarodowej rozpoczął w 1952 roku. Od tego czasu 15-krotnie zdobył tytuł mistrza Europy. W 1956 roku wywalczył 3 miejsce w mistrzostwach świata; w 1958 – czwarte a w 1961 w paryskiej sali Pierre de Coubertina wywalczył bezapelacyjnie tytuł mistrza świata. Gessink pokonał kolejno wszystkich trzech japończyków uczestniczących w mistrzostwach: Sone, Kogę i Kaminagę.
Były to ostatnie mistrzostwa rozgrywane bez podziału na kategorie wagowe. Zwycięstwo Gessinka walnie się do tego przyczyniło.
Na kolejnych mistrzostwach świata – igrzyska w 1964 roku – gdzie judo po raz pierwszy znalazło się w gronie dyscyplin olimpijskich, zawody rozgrywano już w trzech kategoriach wagowych: do 68 kg, od 68 do 80 kg, i powyżej 80 kg. Ponadto przeprowadzono turniej w tzw. kategorii absolutnej, w którym uczestniczyć mogli zawodnicy dowolnej wagi. Musiało minąć jednak jeszcze sporo lat, zanim inni Europejczycy (poza Geesinkiem), Amerykanie a także reprezentanci Polski zaczęli dorównywać japońskim mistrzom.
1.7 Historia judo w Polsce
Wszystko zaczęło się w 1947 roku z inicjatywy kierownika szkolenia praktycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Mariana Skierczyńskiego, ju-jutsu samoobronę wprowadzono do obowiązujących w tej uczelni programów nauczania.
Pierwsza oficjalna sekcja judo, zorientowana raczej na propagowaniu technik samoobrony i bliższa ju-jutsu, niż systemowi stworzonemu przez Jigoro Kano powstała w 1949 roku przy AWF w Warszawie. Jej założycielami byli: Czesław Borejsza i Tadeusz Kochanowski. W 1950 roku odbył się w warszawskiej AWF tzw. pierwszy krok judo, podczas którego były prezentowane różne techniki obronne i kontratakujące ju-jutsu. Ważny dla rozwoju polskiego judo był przyjazd na studia do warszawskiej AWF Adama Nidzgórskiego, a na Politechnikę Warszawską Henryka Gielca. Przybyli oni z Francji i przywieźli ze sobą znajomość zasad technik judo opartych na systemie Kawaishiego.
Pierwsze w kraju zawody w judo pomiędzy drużynami „Gwardii” i AZS-AWF odbyły się 23.05.1954 r. w Warszawie. 1957 r. w trakcie pierwszych oficjalnych mistrzostw kraju, rozgrywanych w Łodzi, narodził się Polski Związek Judo. Jego pierwszym prezesem został Tadeusz Kochanowski. Tymczasem powstały nowe sekcje judo: AZS Kraków, TWF „Zryw” Gdańsk, AZS Wrocław, Wisła Kraków i inne. Pierwsze zawody międzynarodowe odbyły się w Gdyni, w 1957 roku z zespołem NRD. W polskiej reprezentacji wystąpili m.in. Ryszard Zieniawa i Kazimierz Jaremczak. Zwyciężyli Niemcy 11:1.
Początkowo polskich zawodników trenowali Czesi m.in. Lebeda (5 dan), Piszin (2 dan), Synek (3 dan) oraz Picard wiceprezes EUJ. Przed ME w Genewie przybył do Polski pierwszy trener z ojczyzny judo Watanabe. Efektem jego pomocy szkoleniowej był pierwszy w historii polskiego judo medal na ME. Zdobył go w 1963 r. w Genewie Jan Okrój, był to brąz. Dwa lata później kolejny brązowy medal zdobył na ME Kazimierz Jaremczak. Judo tymczasem umacniało się także organizacyjnie. Polski Związek Judo został 14 października 1957 r. zatwierdzony przez GKKFSiT a w rok później stał się członkiem Europejskiej Unii Judo.
Ten pionierski okres w historii tej dyscypliny charakteryzował się bardzo wysokim poziomem w wadze lekkiej. Czesław Kur zdobywa w tym czasie dwukrotnie brązowy medal, a Czesław Łaksa pierwszy srebrny na Mistrzostwach Europy. Ten znaczący okres w rozwoju polskiego judo nazwano skokiem Tomity. Ale równorzędną rolę odegrało w nim dwóch trenerów: Hiromi Tomita (5 dan) oraz wieloletni trener kadry narodowej Waldemar Sikorki. Potrafił on połączyć swe doświadczenie zawodnicze z gimnastyki sportowej z metodami szkolenia i znakomitą techniką Tomity. Ta polsko-japońska unia zaowocowała wkrótce sukcesami naszych zawodników i stała się rodzajem bazy szkoleniowej kolejnych zdobywców sportowych trofeów. Pierwszy srebrny medal olimpijski (Monachium ’72) zdobył dla Polski Antoni Zajkowski.
Na olimpiadzie w Montrealu w 1976 r. Marian Tałaj zdobył brązowy medal, a Marian Standowicz zdobył piąte miejsce. Na IO w 1980 roku w Moskwie brązowy medal wywalczył Janusz Pawłowski. Z mistrzostw świata i Europy wracali z laurami: Antoni Zajkowski, Antoni Rejter, Marian Tałaj, Edward Alkśnin, Zbigniew Bielawski, Adam Adamczyk, Janusz Pawłowski. To nazwiska polskich judoków, które zapisały się w kronikach światowego i europejskiego judo.
Następne pokolenie znakomitych sportowców przejęło dorobek swych poprzedników i dopisało do niego nowe, chlubne karty. Filarem, wykreowanej już polskiej szkoły judo stał się legendarny dziś Ryszard Zieniawa, ówczesny trener kadry narodowej, zwany powszechnie Mistrzem. Podopieczni Zieniawy zdobyli ponad 30 medali na igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i Europy. Historyczną listę polskich medalistów tego okresu otwierają: dwukrotny mistrz olimpijski Waldemar Legień i srebrny medalista igrzysk Janusz Pawłowski. A figurują na niej tacy zawodnicy jak: Wojciech Reszko, Wiesław Błach, Rafał Kubacki, Andrzej Dziemianiuk, Andrzej Sądej, Krzysztof Kamieński, Andrzej Basik i Jerzy Kolanowski.
Do głosu doszły również panie. Ich osiągnięcia są tym bardziej godne podkreślenia, że judo kobiece musiało przecierać całkiem nowe szlaki. Gdy w latach siedemdziesiątych na szeroką skalę zaczęto tworzyć i umacniać tę dyscyplinę wśród pań, zespół reprezentacji kobiecej powierzono pieczy Jacka Skubisa. Pierwszy „żeński”, brązowy medal na mistrzostwach świata zdobyła Joanna Majdan (Wiedeń ’84), następnie Maria Gontowicz-Szałas (Mastricht ’86) i Bogusława Olechnowicz (Essen ’87). Także w mistrzostwach Europy w 1985 roku, Polki doskonale wystartowały, zdobywając jeden złoty i trzy brązowe medale! Nieco później, młodą historię dorobku kobiecego judo zwieńczyła sukcesem Beata Maksymow, zdobywając w Hamilton tytuł Mistrzyni Świata.
Praca zawodniczek i zawodników, trenerów i działaczy przyniosła plon w postaci dynamicznego rozwoju judo w Polsce i całej listy pięknych osiągnięć sportowych.
Po zdobyciu przez Beatę Maksymow i Rafała Kułackiego tytułów Mistrzów Świata w 1993 roku, jeszcze wielokrotnie słuchaliśmy ze wzruszeniem dźwięków „Mazurka Dąbrowskiego” podczas ceremonii wręczenia medali i sportowych tytułów. W 1994 roku na Mistrzostwach Europy w Gdańsku Polacy zdobyli aż 6 medali! Do grona zwycięzców i medalistów należeli: Paweł Nastula, Rafał Kubacki, Beata Maksymow, Jarosław Lewak, Larysa Ewa Krauze. Kolejne trofea to medale Mistrzostw Świata w 1995 roku Pawła Nastali, Anety Szczepańskiej i Małgorzaty Roszkowskiej. Pamiętną kartę historii poloskiego judo uświetniły dwa olimpijskie medale z IO w Atlancie: złoto Pawła Nastuli i srebro Anety Szczepańskiej.